Eg var meg så ven og fager ei møy
Med stimoder vond, mi moder ho døy
Ho skapte meg om til eit svær og ei nål
Og sende meg av ti kongens gård
Og vreida mi stimoder kjende mest
Når alle dei gillaste lika meg best
Ho gav meg ein ham som ulve grå
Ho svor meg einsam i skogjen gå
Og aldri blir eg heil og god
Før eg fær drukkje min broders blod
Så reiv eg ut hennes vistri sie
Så hennеs blod de sprang så vie
Så eg fеkk drukkji min broders blod